Νικολαίδης Νικίας ( μικρή αναφορά)

Γεννήθηκε το 1934 στη Λευκωσία. Σπούδασε στη δραματική σχολή Πέλου Κατσέλη, στην Αθήνα. Είναι ένας εκ των δημιουργών των θεατρικών συγκροτημάτων «Ελεύθερο Θέατρο», «Λαϊκή Σκηνή» και «Θίασος Γέλιου». Υπήρξε βασικό στέλεχος του Ο.Θ.Α.Κ. Οργανισμού Θεατρικής Αναπτύξεως Κύπρου. Συνεργάστηκε  με το ΡΙΚ τόσο στη τηλεόραση όσο και στο ραδιόφωνο.

Η Λάρνακα του Πουρίνου: Παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα Σωκράτη Αντωνιάδη την 18η Μαίου 2017

Η ΑΘΕΑΤΗ ΟΨΗ / Πενταράς Νίκος

Χρόνια μετά
είπα να επισκεφθώ
την αθέατη όψη 
όπου είναι βαθιά ριζωμένα
στην εγκατάλειψη
 τα θυμωμένα δέντρα
της προδομένης μοίρας μου.

Κοιτώ τριγύρω
και το καθετί
μου θυμίζει ό,τι αγάπησα
μα τώρα μου λείπει.

Φέρνω στη σκέψη μου
τα κογχύλια όνειρα
τα παρατημένα
στις δαντέλλες ακρογιαλιές
τ’ απολιθώματα λόγια
όσων μας παραπλάνησαν
τα θαμμένα
στον κόρφο των βουνών
και μαζεύω
τα κομμάτια της ψυχής μου
που δεν λέει να κοπάσει.

Τα κρεμώ στα κλαδιά των δέντρων
και κρατώ ενός λεπτού σιγή
σ’ ένδειξη αγανάχτησης
για τη χρόνια αδιαφορία
προς την αθέατη όψη.

Ν.Π.

Απόψε αποφάσισα να κάνω στην άκρη / Γεωργίου Εύα

Απόψε αποφάσισα να κάνω στην άκρη
όλα τα γιατί,
όλα τα μπορεί
όλα τα πιθανά… 
Θα έρθουν μπροστά όλα τα λυτρωτικά!
Η ώρα λοιπόν να συμβιβαστώ μαζί σου!
0,τι ακριβώς προστάζεις…
Επιτέλους να πάρεις την μόνιμη θεση που σου αξίζει…
Θα μπορώ από εδώ κι μπρός
να σε κοιτάζω ίσια στα μάτια
να σου μιλάω ευθεια στην καρδιά…
Απο την πρώτη Καλημέρα μέχρι την
τελευταία μου Καληνύχτα
Ξέρω πώς νιώθεις…
Ξέρω πόσο πολύ σε αδίκησα…
Τελευταία , σε στρίμωξα πολύ
Όλα τα όχι σου, τα έκανα ναι…
Μου έλεγες δεν αντέχεις κι εγώ σε έσερνα…
Με ρωτούσες πού σε οδηγώ ,
κι εγώ σου έλεγα, απλά προχώρα…
Σε τραβούσα με βία να γίνουν πιο γοργά τα βήματά σου …
Σου έβαζα χίλια δυο να σκεφτείς, αγνοώντας αν είναι μέρα , νύχτα
γιορτή η καθημερινή
Αρκεί να ησουν μόνιμα παρών...
Από τον παράδεισο , σε οδήγησα στην κόλαση…
Απόψε σε είδα για πρώτη φορά να καταρρέεις και τρόμαξα...
Με προειδοποίησες αλλά δεν έβλεπα, δεν άκουγα …
εξάλλου ήμουνα πολύ μακριά
Ήρθε λοιπον η δικιά σου ώρα,
έστω με λίγη καθυστέρηση
Ναι….
Γερνάει ο χρόνος...
Φύγαμε!!!!

Δέν / Κυπριανού Ντίνος

Δέν
βλέπω το φώς , μα δέν σκοτίζομαι .
δέν κοιτάω ανθρώπους , τους ακούω μόνο
δέν βλέπω χρώμα , δέν βλέπω πρόσωπα
δέν βλέπω εικόνες...

δέν
βλέπω το φώς ,
τον ήλιο τον αισθάνομαι , με ζεσταίνει
τραγούδια δέν χρειάζεται να δώ , τα ακούω '''''
το πόνο τον αισθάνθηκα δέν τον είδα <<

Ακούω προσβολές , ευτυχώς δέν βλέπω τα στόματα
το
φώς θα με τύφλωνε

βλέπω
εφιάλτες καί είδα πώς μοιάζουν οι άνθρωποι
... ένα μακρύ ξύλο και μιά πατάτα για κεφάλι ..

Καί
βλέπω όνειρα , και είδα σε αυτά αγαπημένα μου πρόσωπα .

Κυπριανού Κ.

ΜΑΝΑ

Μάνα στην γη σαν βλάστησες
περασες πόνους ,χάρησες
ζωή και δημιούργημα
και της ψυχής λειτούργημα.
Η ύπαρξη άθλος ζωής
μια ηρωίδα στην ψυχή.
στην φτώχεια σου αρχόντισσα
νια είσαι, για γερόντισσα.
Ένα κογχύλι σφύριζε
τους πόνους πέρα γύριζε.
Στο χερομύλι τους καημούς
και στην ανέμη στεναγμούς.
Μες στην παλάμη του καιρού
κάτω απ' τον ίσκιο του κυρού.
Δίπλα πιστή συντρόφισσα
στην φτώχεια σου αρχόντισσα .
Μάνα την γή που πότιζες
μ' ίδρωτα την ενότιζες
ένα παιδί μες στην κοιλιά
και τ'άλλο μες στην αγκαλιά
το τρίτο μέσα στην πτυχή
της φούστας σου να'χει κρυφτεί.
Σκληρός αγώνας μια ζωή
ποτέ δεν ρώτησες “γιατί “
θείο το ´εργο τέλειωσες ,
το σπίτι το θεμέλιωσες .
Το πρόσωπο χαμόγελό
και πάντα δόξαζες Θεό
όλου του κόσμου ευχαριστώ
ποτέ δεν θάναι αρκετό
στο έργο σου το μητρικό .

Μαρούλλα Πανάγου

"Μάνες ηρώων" / Απόσπασμα / Ειρήνη Ανδρέου

Χιλιάδες γραμμένες με αίμα σελίδες...

χιλιάδες Μανάδες που κλαίνε

γι αυτές.. 

Μανάδες , που όποιες

κι αν έχουν πατρίδες 

έχουνε όλες τις ίδιες,

της Μάνας καρδιές..

Κίτρινες κόκκινες λευκές

η μαύρες

σμίγουν τον πόνο σμίγουν το κλάμα...

σ' όλων το στόμα οι ίδιες κατάρες 

στους αίτιους για το δικό τους δράμα..

ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ ΘΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ / Κυριάκου Νεοκλής

Κάθε μέρα κολυμπώ με τις γοργόνες
Και στα δίχτυα τους σαν χέλυ θα πιαστώ
Κάθε μέρα συντροφιά με τις κολόνες
Και μια νύμφη των νερών θα ονειρευτώ

Αχ την Ήρα μια φορά κι εγώ να της γελάσω
Και στον Όλυμπο ν΄ανέβω σαν θεός
Μες το νέκταρ να δροσίσω τα δυο χείλη
Και να πιω απ΄το κρασί το δυνατό

Ύστερις στη γης θε να κατέβω
Μ΄ένα βήμα ανάλαφρο σαν τον Ερμή
Ποιος θα καταλάβει πως στις φτέρνες
Δεν έχω φτερά μα ανθρώπου μυς

Θα μεταμορφώνομαι σαν Δίας
Μια θα είμαι κύκνος κι ύστερις βοός
Το ανάστημα θα πάρω
Θα πηδώ αβέρτα σαν θεός

Ας με κυνηγανε τότες οι ερινύες
Να με πιάσουν θάναι δύσκολο πολύ
Γιατί θάχω του θεού τη γρηγοράδα
Και του Δία του υπέρλαμπρου τους μυς....

ΖΩΓΡΑΦΙΣΑ ΤΟ ΦΩΣ

Μ' είχες τρομάξει σκοτεινιά να ζεις ψυχή μου μόνη
κι έτσι ζωγράφισα το φως σ' ένα λευκό χαρτόνι!

Ζωγράφισα την ξαστεριά, τον ήλιο, τα λουλούδια
και της ψυχής την λευτεριά να τραγουδά τραγούδια!

Μια ζωγραφιά και μια πνοή, αγάπη, πίστη, θάρρος
αυτά για μένα στη ζωή για πάντα θα' ναι φάρος!

Ένα ολόλευκο χαρτί με θάρρος είχα βάψει
τους φόβους που' χα στην καρδιά βαθιά τους είχα θάψει!

Χριστοδούλου Θάλεια

Η ύβρης / Πολυκάρπου Ανδρέας

Δεν είναι το φύσημα του αέρα

αυτό που νιώθω στα φτερά μου.

Ούτε τα κεντημένα βλέπω βουνά

της οροσειράς των ονείρων.

Η πόρτα της φυλακής μου

δεν έχει φωτεινή χαραμάδα.

Τα φτερά που είχα κάποτε χάθηκαν

όπως σκορπά ο άνεμος τα σύννεφα.

Σε καλοκαιρινούς ουρανούς

δεν έχω ταξιδέψει.

Αποδημητικό ερπετό που σέρνεται στο χώμα

με το σώμα του ματωμένο.

Κάποτε η ανάγκη της ζωής

μού όρισε δύο κέρινες μεμβράνες.

Σφραγισμένα επάνω τους τα όνειρα μου.

Τα βούλιαξε ο Φαέθων.

Ανέβηκα ψηλά, πέρα απ’ το φως.

Τα θεία δεν συγχώρεσαν την ύβρη.

Η λύρα του Απόλλωνα

συνόδευε την πτώση μου.

Στη γεωμετρική αρίθμηση της ζωής

παραμένω μια άβουλη μάζα.

Η ματαίωση του ταξιδιού

αγχόνη για μένα είναι.

Μετέπειτα... σκέψεις / Παρασκευά Ιφιγένεια

 

Ίσως άργησα πολύ να στο εκφράσω

Ίσως ήμουν ασυνεπής

Συγχώρεσε με

Είσαι πάντα στο μυαλό μου

Αυτό δεν θα φύγει ποτέ

Το κενό σου

Το χαμόγελο σου που φώτιζε το χώρο

Και την καρδιά μου

Σε στενοχώρησα ή σε αδίκησα

Πες μου

Θέλω να ξέρω

 

Πόση δύναμη είχες

Εξακολουθείς να έχεις

Κλειστά μάτια

Κι όμως εκπέμπουν φως

Ελπίδα

Ένα άσβεστο πόθο για ζωή

Μου χάρισες τα απόκρυφα

Αυτά που δεν λέγονται

Κι όμως γεμίζουν την ύπαρξή μου

 

Μια μυστική συμφωνία

Μαζί σου

Κληρονομιά σπάνιας αξίας

Κανείς δεν το γνωρίζει

Μόνο εμείς οι δυο

Μου άπλωσες τα χέρια

Και σε άγγιξα τρυφερά

Ποτέ δεν θα σβήσει από τη μνήμη

Αυτή η αίσθηση

Αυτή η εικόνα

 

Η απώλεια σου

Παντοτινή

Πονάει

Και στα βάθη του μυαλού

Κυρίαρχη

Και σε κρατώ μέσα μου βαθιά

Να είσαι πάντα εδώ

Να μου μιλάς

Στα μονοπάτια μου

Να δίνεις άπλετο φως

Και παντοτινή αγάπη

 

Παρηγοριά για μένα

Πως εσύ είσαι σε γαλήνη

Είσαι εκεί που βρίσκεται η αγάπη

Που πλημμύριζε το είναι σου

Σου εύχομαι

Πολύτιμη

Αιώνια αγάπη

Παρασκευά Ιφιγένεια (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε το 1983 στη Λευκωσία. Τελείωσε το τμήμα ψυχολογίας στο  Πανεπιστήμιο Κύπρου.Ασχολείται  ερασιτεχνικά με το γράψιμο ποιημάτων εδώ και αρκετά χρόνια. Δεν έχει εκδώσει μέχρι σήμερα κάποια ποιητική συλλογή. 

Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ / Πολυκάρπου Ανδρέας

Απόρησαν οι Ρωμαίοι
όταν οι Καππαδόκες
δοτό ζήτησαν βασιλέα
ανίκανοι απ’ το γένος τους να βρουν.

Τόσα χρόνια βασιλείς
της ένδοξης ιστορίας
πρέσβευαν την Κλεισθένια δημοκρατία
προτού εκστρατεύσουν στη Σικελία.

Τώρα τους δυτικόστροφους ασπάζονται
τρανούς, ρασοφόρους ηγέτες.
Η συμμαχία κατέρρευσε.
Απομεινάρια απέμειναν της Δήλου.

Στην εκκλησία του Δήμου
ενθρονίστηκε ο Αλκιβιάδης.
Μελίρρυτοι οι λόγοι του Δημοσθένη
ειπώθηκαν γι’ αυτόν.

Μαγαρισμένος, ακρωτηριασμένος ο Ερμής
κοιτάει τα ακέφαλα του αγάλματα.
Ο λιμός αυτός που ξέσπασε
θανάτωσε το Σόλωνα.

Τα μαντεία δια νόμου σώπασαν.
Οι χρησμοί της Πυθίας σίγησαν.
Προσφύγεψαν οι Θεοί
τους νόμους μας σαν είδαν.

Ο Αριοβαρζάνης, ο τελευταίος του γένους βασιλιάς,
παρέδωσε τα σκήπτρα του.
Εν μία νυχτί η λεχώνα της δημοκρατίας
σε τυραννία μετετράπη.

πηγή: http://www.poiein.gr/archives/25795

ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ / Πολυκάρπου Ανδρέας

Ένας αποχαιρετισμών ορίζοντας η συνύπαρξη μας ψυχή μου
σε ερειπωμένες αμαξοστοιχίες χορταριασμένων σταθμών
και σε ξεβαμμένα σκαριά πλοίων
που λιώνουν αφημένα στα καρνάγια.
Εσύ στη στάση αγκιστρωμένη του λεωφορείου
και μπροστά μου να απλώνονται οι λακκούβες του πεζοδρομίου
λίγο πριν το καλοκαιριάτικο θέρος.
Στην τσέπη αφημένο το γκρίζο όνειρο
ξεγλίστρησε από τη σκισμένη φόδρα
στο ιδρωμένο από τον πρωινό έρωτα σεντόνι.
Ποδιά και χέρια μουδιασμένα ακόμη από το σαρκικό οργασμό.
Κι εγώ να πρέπει να φύγω με τα πρώτα αποδημητικά πουλιά.
Τρομάζω ψυχή μου, τρομάζω.
Βλέπεις, καμιά Ιθάκη δεν με προσμένει.
Οι μνηστήρες υλοτόμησαν τα δάση της
και την έκοψαν σε παραλιακά οικόπεδα
με θέα το κοιμητήρι με την πένθιμη ψαλμωδία.
Δεν φταίνε αυτοί.
Τι να σου κάνουν κι αυτοί;
Δεν φταίνε που γεννήθηκαν άνθρωποι.
Τι φτηνοί που είναι οι άνθρωποι.
Μάτια που φθονούν τα δάχτυλα τα μπλεγμένα
και ζηλεύουν το χέρι που σφουγγίζει του αλλουνού το μέτωπο.
Κανένας ποιητής δεν μου όρισε Ιθάκη.
Παρά μόνο στον Άδη ψυχή μου
τους αποξηραμένους λωτούς θα αναμασώ.
Στα σκοτάδια της γης
κανένας δεν με περιμένει τυφλός μάντης πια.
Κουράστηκε κι αυτός.
Τόσες φορές με έφερε ο ποιητής στον Άδη
κι ούτε μια στάλα αίμα δεν μετέλαβε από τις ανοιγμένες φλέβες μου.

Κρατάω το χέρι σου σφιχτά χωμένο στην παλάμη μου.
Τα δάχτυλα σου καρφιτσωμένα στο θώρακα μου.
Φοβάμαι να αφήσω το χέρι σου κάθε που βλέπω τα τρένα,
κάθε που ακούω τη φωνή του σταθμάρχη:
- Τελευταία αμαξοστοιχία για τη Νεφελοκοκκυγία.
Κι εγώ να πρέπει τον παλιό συρμό για την κόλαση να πάρω,
τα σκαλιά να κατεβαίνω του Άδη.

Άστατα τα πουλιά ψυχή μου.
Στο πρώτο ψύχος το βάζουν στα φτερά.
Πάντα την άνοιξη ψάχνουν. Πάντα.
Πλάνητες δανδήδες με ανοιχτές τις φτερούγες.
Στον Άδη ψυχή μου, στον Άδη.
Εκεί σε προσμένω, με μια αγκαλιά πένθιμο, μωβ λιβάνι.

αναδημοσίευση / πηγή: http://www.poiein.gr/archives/34302/index.html

ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΘΑΨΟΥΜΕ

Πολυκάρπου Ανδρέας 

Στους 1619- πια νεκρούς- αγνοουμένους

Τώρα μπορούμε να σας θάψουμε.

Να ξεχορταριάσουμε τους ομαδικούς τάφους,

να φυτέψουμε κυπαρίσσια γύρω από το μνήμα,

να ανάψουμε με λάδι το μικρό καντήλι

και να αφήσουμε μωβ στεφάνια στο ασπρισμένο μάρμαρο.

Τώρα η μάνα σας μπορεί να φτιάξει σταρένια κόλλυβα

και να φιλήσει το χέρι του παπά έπειτα από το τρισάγιο.

Οι συγγενείς μπορούν από νωρίς να μαζευτούν στην εκκλησιά.

Όλοι ντυμένοι στα μαύρα.

Ακόμα κι αυτοί που δεν σας γνώρισαν θα μαυροφορεθούν

και θα κρατάνε ένα μαντήλι στο χέρι.

Όχι για τα δάκρυα. Παρά μόνο για τη ζέστη. Για το καμίνι του πολέμου.

Μεσόγειος. Ώρα μεσημεριού- κοντά απόγευμα- κι εσείς να βαδίζετε πομπή για το απόσπασμα.

Αυτό που κρύφτηκε περίτεχνα κάτω από τα λιόδεντρα και τους κέδρους

που ποτίζονταν από το γλυφό νερό.

Μεσόγειος. Ώρα δειλινού- κοντά βράδυ- κι εσείς να κρύβεστε ματωμένοι στο χώμα.

Κουραστήκατε και αφεθήκατε στο θάνατο να ξαποστάσετε.

Η ανοιχτή παλάμη καλύπτει την αιμορραγούσα πληγή.

Τόσες σφήκες από τη ζεστή κάννη

και καμία δεν τραυμάτισε τις συνειδήσεις μας.

Ζυμώθηκαν μέσα στο αίμα και τη σάρκα μας

με τα ακανθώδη κεντριά τους.

Τώρα σας θάβουμε, τώρα που έλιωσε το κορμί και ξεχαρβαλώθηκε η ανθρωπιά μας.

Τι να το κάνεις τώρα πια το πένθος;

Σάπισε, ρήμαξε κι αυτό κάτω από το κατεχόμενο χώμα μαζί με τους πόνους σας.

Κουβαλούσατε μαζί σας τη θάλασσα,

το δροσερό αέρα, τη γλάστρα με το βασιλικό και τα γιασεμιά.

Δικά σας κι αυτά κτερίσματα.

Τριάντα χρόνια κράτησε η σφαγή.

Κι άλλα σαράντα η θλίψη κι ο καημός.

Εγκλήματα διεπράχθησαν πολλά.

Τι να πρωτοθυμηθώ;

Το χαμό της Μιλήτου, τη λεηλασία στις Αχαρνές, τα κορμιά στον Καιάδα,

το κύκνειο άσμα στη Σικελία, την προδοσία στους Πέρσες,

τη χαμένη μας τιμή και τη ξεγραμμένη πια δημοκρατία;

Τριάντα χρόνια να κουβαλάμε κορμιά πάνω στις ασπίδες.

Με τις Αθηναίες να αναθεματίζουν τους Λακεδαιμόνιους για το χαμό

και τις Σπαρτιάτισσες να στεγνώνουν τις ανοιγμένες των νεκρών πληγές

με τον πορφυρό μανδύα.

Σε Αμφικτιονίες στείλαμε ειρηνευτές

μα αυτοί είχαν τα αυτιά τους βουλωμένα.

Τα ιερά μόνο να προστατευτούν.

Οι βωμοί, οι διαπομπευμένες Ιέρειες και των Θεών να διαφυλαχτούν τα τάματα..

Τα ταλαιπωρημένα δεν τους ένοιαζαν κορμιά, τα τσακισμένα κόκκαλα,

οι δυστυχισμένοι και οι εγκλωβισμένοι στων πόλεων τα τείχη.

Όλοι αυτοί που το δέρμα τους αφυδατωμένο παραδιδόταν στο λοιμό.

Τριάντα χρόνια αδελφοκτόνοι μετράγαμε τα πάθη μας.

Κι ούτε ένας Περικλής, ούτε ένας Λεωνίδας δεν θέλησε να θέσει τέρμα.

Κανείς δεν έβλεπε των Περσών τα καράβια να αγκυροβολούν στους λιμένες.

Κανείς δεν άκουσε το Σόλωνα, του Ανάχαρση το φίλο, να εξυμνεί την ειρήνη.

Αυτός ήταν των Σκύθων, λέγανε, φίλος.

Κάποιοι Αθηναίοι τον φώναξαν προδότη

καθώς τις σάρκες διαμέλιζαν των ομοαίματων τους.

Χαμένα κορμιά μυρωμένα με δάκρυα και ροδόνερο.

Τριάντα χρόνια αφημένοι στον αλληλοσπαραγμό

παραδώσαμε τις πόλεις μας στους Πέρσες.

Εμείς χτικιάσαμε και ξερνάμε βρωμερό αίμα.

Κάθε καλοκαίρι θα ακούμε τις σειρήνες και το χτικιό θα δυναμώνει.

Μην μας κοιτάτε.

Τα μάτια σας μας πονάνε και γδέρνουν τα σκληρά πετσιά μας.

Τι θέλατε να κάνουμε;

Να σας θυμόμαστε και να περνάει η ζωή μας χαμένη;

Το συνάλλαγμα, οι τράπεζες, οι αλγόριθμοι.

Αυτή είναι η πραγματικότητα μας.

Εσείς είστε φωνή από το παρελθόν.

Φωνή εκκωφαντική που βγαίνει μέσα από τα σπασμένα δόντια

και τα ξεραμένα χείλια.

Δεν χωράτε πια στην ύλη της εκπαίδευσης,

ούτε στα γράμματα της εύρυθμης μας γλώσσας.

Παρατάτε μας ήσυχους. Παρατάτε μας στο χτικιό μας.

Σ’ αυτήν την αρρώστια που τρώει το κορμί

και κάνει τις πληγές να αναβλύζουν βλέννα και πύο.

Μην μας κοιτάτε.

Επιστρέψτε πίσω στους ομαδικούς τάφους.

Εκεί σας συνηθίσαμε.

Να σας γράφουμε ποιήματα, να σας άδουμε στα τραγούδια μας,

να σας θυμόμαστε στις βεράντες τα πρωινά του καλοκαιριού

και να ακούμε για σας στα δελτία των ειδήσεων, στα ετήσια αφιερώματα.

Μέχρις εκεί. Τίποτα παραπάνω.

Είμαστε ανήμποροι, ανάπηροι με μονοδιάστατη μνήμη.

Σας πενθήσαμε, σας κλάψαμε. Έφευγαν άνθρωποι με τον καημό σας.

Τι θέλετε άλλο;

Τα δάκρυα έχουν στερέψει.

Οι αυλές μας δεν έχουν βασιλικό και γιασεμί.

Η τριανταφυλλιά μαράθηκε.

Την ξεριζώσαμε και στη θέση της σταθμεύσαμε τα αμάξια μας.

Μαζί μας θα μολυνθείτε από το χτικιό.

Μια χούφτα κόλλυβα, μια σταγόνα λάδι, λίγο λιβάνι και ένας σταυρός.

Αυτά δυνάμεθα τώρα πια.