«Παναγία της Ομορφιάς»* / Ιωαννίδης Άντης

η μνήμη θα βαφτίζεται στις λίμνες
εκεί που
γνέφεις κι επιστρέφει ο καιρός
και περιφέρεις τους ορίζοντες
παραπλανείς το χρόνο
πως ειν’ καινούργιος πάλι τωρινός
εκεί στων θαλασσών τις στέρνες
που πνίγεις τα πηγάδια
και δένεις το νερό
να ‘ναι ο κόσμος διψασμένος
παρθένος πάντα να’ ναι ο στεναγμός
εκεί
το σώμα σου γλυφό
εκεί να μείνει μυστικό
η μια μεριά σου θάλασσα να είσαι ουρανός

`

* μικρή εκκλησία στα Πάνω Λεύκαρα της Κύπρου

παραπομπή στη Θεά Αφροδίτη

Άντης Ιωαννίδης (βιογραφικά στοιχεία)

Ο Άντης Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1939. Ασχολείται κυρίως με τις γραφικές τέχνες : ζωγραφική, χαρακτική, γραφικές τέχνες, σκηνογραφία, φωτογραφία, κινηματογράφος . Υπήρξε μέλος της ομάδας του περιοδικού “Κυπριακά Χρονικά' από την ίδρυσή του, το 1960, όπου και πρωτοδημοσίευσε ποιήματά του, το 1964. Ποιήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς σε πολιτιστικά περιοδικά και τέχνης.

Ποιητική συλλογή: Χρωμόλευκο 1991

Η ΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗς ΠΑΛΙΡΡΟΙΑΣ

ότι ακόμα απομένει

ακουμπά στο διάβα του ελάχιστου λευκού

για την απόδειξη της καθαρότητας σαν ησυχία

σαν αγωνία, σαν παλίρροια πυρετού

η πληρότητα υπομένει την πλημμύρα

όταν αδειάζει η θάλασσα την ώρα

όταν η μνήμη τ’ ουρανού στερεύει

και ο κόπος εξαντλείται στην αλμύρα

η αποτέφρωση της λίμνης

η αποτέφρωση της λίμνης

αφυδάτωσε τον αέρα και τον άδειασε

τώρα που ρίξανε τους ουρανούς

που στερέψαν

τους παλιούς ανθρώπους του νερού

τώρα που κάψανε και σκόρπισαν

χαμένους τους ανέμους

ακούγονται κάτω να σπαράσσουν

τα όσα θαμμένα σώθηκαν

αυτά που μόνο βρέθηκαν

τα οστά και το αλάτι

Ενθύμια Λόγια

στην περίμετρο των κλειστών περιοχών

εκεί που δεν μπορούν να πάν οι βάρκες

η Αναβάτης ερχόταν

στο κέντρο της οθόνης με τον ήχο

φύσαγε στις απέραντες ακτές της

αντίλαλος που πέρναγε

κι ακούγονταν αθάνατα παντού

τα Ενθύμια Λόγια

«…στη γη των ουρανών

ο βόγγος των βουνών

η θανή των λίθων …»

ενθύμια τα λόγια του επισκέπτη

εικόνα ηχώ η Άνεμος-Αναβάτης

η άβατος πηγή των θαλασσών

ίσο σημείο των αποστάσεων ο λόγος

η λέμβος και ο φλοίσβος της αυλής

«Παναγία της Ομορφιάς»*

η μνήμη θα βαφτίζεται στις λίμνες

εκεί που

γνέφεις κι επιστρέφει ο καιρός

και περιφέρεις τους ορίζοντες

παραπλανείς το χρόνο

πως ειν’ καινούργιος πάλι τωρινός

εκεί στων θαλασσών τις στέρνες

που πνίγεις τα πηγάδια

και δένεις το νερό

να ‘ναι ο κόσμος διψασμένος

παρθένος πάντα να’ ναι ο στεναγμός

εκεί

το σώμα σου γλυφό

εκεί να μείνει μυστικό

η μια μεριά σου θάλασσα να είσαι ουρανός

* μικρή εκκλησία στα Πάνω Λεύκαρα της Κύπρου

παραπομπή στη Θεά Αφροδίτη

το φέγγος του χρόνου

μακριά στην αντιφεγγιά των μαρμάρων

αντηχούσε ο κραδασμός των φύλλων

έπαλλαν τα λαξεμένα βάθη

κι o απόηχος αχός

έφερνε κύκλω ως εδώ τον όρθρο

ξημέρωνε ολημερίς η νύχτα

κράταγε τον ορίζοντα κλωστή κι ακροβατούσε

ισορροπούσε στην ακροθαλασσιά του φλοίσβου

κι έγερνε πάλι μακρινή

η φεγγερή αστραφτερή αθανασία

χρόνοι της γης

καιροί των δέντρων διαυγείς

στα χάλκινα ραγίσματα του ήχου

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΚΛΗΣΗ

Προχώρησε μόνη
και πήρε τη θέση της 
στη νύχτα,
πλάι σ΄ όλα τ΄αστέρια, 
στο βάθος τ΄ ορίζοντα. 

Εκεί, 
στην αντίπερα άκρη
διανύοντας όλη την απόσταση 
στο στερέωμα, 
τρεμόσβηνε 
επαναληπτικά, 
ή τελευταία Επίκληση. 

ΑΠΟΣΤΑΣΗ

Όλο τα μάτια σου να χάνουν το τοπίο
κι΄ όλο τα χείλη σου να μου θυμίζουν 
ένα παλιό κι΄ ανείπωτο τραγούδι.

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Κάθε που χάνεται 
κυτώ επίμονα τ΄ αχνάρια.

Η αφή σου 
στοχασμός
σ΄ όλη την έκταση του κάμπου. 

Εκεί, 
κάθε που υπάρχεις
κι΄ ο στεναγμός
αβάσταχτη ανάσα
της νύχτας.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ

Πρωτοχρονιά 1966

Το φως σίγασε

μια ώρα κρίσιμης κι΄ αβέβαιης αναμονής.

Ύστερα αντιφέγγισε 

στα χέρια στα μαλλιά στα μάτια.

ΕΥΦΟΡΙΑ

Τούτη την Άνοιξη, μελετώ
την Ομορφιά
στη σιωπηλή σου κίνηση......