ονείρεμα που ροβολάει
πλάι σε κύμα σιγαλό.
Μαρίνα γνώριμη φωνή
που καλεί απ΄ τα βάθη
ξεχασμένο καλοκαίρι
-λιγνόκορμο αγόρι-
κάτω απ΄ του ήλιου τη χρυσή μπόρα
στάχυα αθέριστα
αγάπης χέρι.
Μαρίνα μη φεύγεις
τα πελάγη ανθίζουν και πάλι.
Πασχαλινές καμπάνες
καλούνε ένας φως, ξημέρωμα.
Μαρίνα ακούς πως αντηχούνε;
Αναζητήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου