Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

Μάνα / Λούης Περεντός



τι  έχεις κι έρχεσαι τις νύχτες
γρατσουνάς απαλά τα παντζούρια
μιλάς λέξεις που δεν ακούγονται;
Δε βρήκες το κλειδί στη γλάστρα
να μπείς με τ’ αλαφρό σου βάδισμα
να μου χαδέψεις το μέτωπο;
Στέκεσαι με τις ώρες στη βροχή
κι  εγώ στο βαθύ μου ύπνο
ταξιδεύω σε θάλασσες δικές μου.
Κάθεσαι και κρατάς το κεφάλι
―χλωμή του κόσμου που μετοίκησες―
ψάχνεις τ’ άστρα να βρεις απαντήσεις
κι εγώ παραμιλώ αβοήθητος
«έλα, μπες , τι περιμένεις στο σκοτάδι».
Το πρωί
βρήκα την πόρτα ανοιχτή
είχες ποτίσει τα γεράνια  με το κλάμα
δεν άκουσα τι μού’ λεγες το βράδυ
όμως το σπίτι ήταν ζεστό
και μύριζε Αγάπη.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου